خاطره یک روز با کیفیت

امروز ۲۹ دی ۱۴۰۲، یک روز با کیفیت داشتم.

یک شادی عمیق و گسترده ای رو حس می کنم که انگار خیلی وقته که گمه. و تقریبا برام ناشناخته و تازه است.

یک چیزی که اخیرا برام مهم شده اینه که قدر لحظات خوش رو بدونم و به قول خارجی ها recognize کنم اون لحظات رو و حسم رو توی اون لحظات.

شاید دلیلش اینه که فهمیدم زندگی همینه و این لحظات اوجش هستن. پس دوست دارم عمیقا این لحظات رو در آغوش بگیرم و بعد راهی شون کنم برن :)

--

اما چرا امروز این قدر خوشم؟

خیلی وقت بود که زندگی کردن ساده رو فراموش کرده بودم. حتی نمی دونستم برای چی زندگی می کنم. دنبال چی هستم و چی این قدر به من می چسبه؟

همیشه وقت زیادی رو صرف کار می کنم و حس می کنم که کافی نیست. در نتیجه وقتی کمی برای خانواده می مونه و فکر می کنم که کافی نیست. برای بقیه کارها هم که چیزی نمی مونه و قطعا کافی نیست.

یک لوپ منفی مریض و تموم نشدنی. چرا که باعث می شه همه چی بهم بریزه. وقتِ کار، دوست داری کمی هم سرگرمی داشته باشی. وقتی این کار رو می کنی برای جبرانش باید بیشتر کار کنی. بعدش شب کم می خوابی و بیشتر خسته می شی و تمرکزت کمتر می شه و باید بیشتر کار کنی و بعدش حس می کنی که همه زندگیت شده کار و زندگی کردن بلد نیستی و توی بقیه جنبه هات کم داری و الی الابد این ادامه داره.

اما همه این لوپ از کجا شروع می شه؟ از اینجا که من کافی نیستم. از اینجا که من باید بیشتر نتیجه بدم و الا این کافی نیست. یا شاید از ایده آل گرایی که باید بیشتر دلیور کنم. همه این ها یک لوپ عجیب و غریب می سازه.

اما این آخر هفته متفاوت بود. یک توقفی توی این لوپ بی نهایت. اما چه ویژگی هایی داشت؟

یکی این که آخر هفته خیلی با کیفیت بود و با تعداد خوبی آدم رفت و آمد کردم که حس زندگی داشت. این همه بچه قشنگ! این همه آدم زیبا!

دو واقعا رها از کار بودم. یک لحظه هم بهش فکر نکردم.

سه آزاد بودم و به علایقم رسیدم. رفتم کافه و سینا رو دیدم. کسی که واقعا چند هفته بود دوست داشتم ببینمش و یک جرعه باهاش گپ بزنم. و چه قدر شیرین بود و چه زود تموم شد.

چهار یک گفت و گوی بی نظیر و عمیق با علی داشتم و جنبه هایی از خودم رو دیدم! یعنی حتی اون می تایمی که همیشه نیاز داشتم هم خوب پیش رفت.

یاد گرفتم که اشتباه خودم رو توی پلنینگ ببینم. و محدودیت خودم رو بپذیرم. و در مواجهه با پلنینگ غلط درست برخورد کنم.